نهضت بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر

ساختمان جمعیت هلال احمر در شیراز متعلق به دانشگاه علوم پزشکی شیراز

در سال ۱۹۸۶، ۱۸۶ عضو جمعیت‌های صلیب سرخ و هلال احمر، کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و فدراسیون بین‌المللی جمعیت‌های صلیب سرخ و هلال احمر گردهم آمدند و نهضت بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر را پایه‌گذاری کردند.

کنفرانس جهانی صلیب سرخ و هلال احمر معمولاً هر ۴ سال یکبار تشکیل می‌شود و قوانین و آیین نامه‌های مربوط به نهضت بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر پس از سال ۱۹۸۶ (کنفرانس ۲۵ام در ژنو)دو بار دیگر در سالهای ۱۹۹۵ (کنفرانس ۲۶ام)و ۲۰۰۶ (کنفرانس ۲۹ام)تمدید و تصویب گردید.

صلیب سرخ، هلال احمر و جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران مجموعه‌ای از سازمان‌های با اهداف و اساسنامه مشترک می‌باشد که در بیش از ۱۹۰ کشور دنیا نمایندگی‌های بومی دارند و بصورت بین‌المللی عمل می‌کنند.

بلور سرخ 

پس از ناکام ماندن درخواست اسرائیل برای ثبت ستاره سرخ داود  در کنفرانس جهانی صلیب سرخ سال ۱۹۴۹، با پیگیری‌های آن دولت و با توجه به عدم تمایل بعضی کشورهای غیر مسیحی و غیر مسلمان در استفاده از نشان‌های صلیب سرخ و هلال احمر، کنوانسیون ژنو در سال ۲۰۰۵ «پروتکل سوم الحاقی» را به منظور اصلاح در آیین نامه نهضت جهانی صلیب سرخ و هلال احمر به تصویب رساند. این پروتکل در سال ۲۰۰۶ در ۲۹امین کنفرانس جهانی صلیب سرخ و هلال احمر به تصویب رسید و بدین ترتیب راه حلی برای این مشکل دیرینه یافت و نشان سومی به نام بلور سرخ را به دو نشان قبلی اضافه نمود.

بدین ترتیب از سال ۲۰۰۶ حرکت جدیدی با عنوان صلیب سرخ، هلال احمر، بلور سرخ با مشارکت و همراهی کشورهای بیشتری راه اندازی شد.

روز بزرگداشت شیخ صدوق

محمد بن علی بن بابویه قمی معروف به " ابن بابویه" ، " محمد بن بابویه" و " شیخ صدوق" نامی ترین دانشمند گرانمایه و بزرگوار و فقیه و محدث عالیقدر شیعه در نیمه دوم سده چهارم هجری است.

شیخ صدوق و برادرش حسن با دعای حضرت امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف متولد شدند.

بعد از سال 305 ه که نایب دوم امام زمان(ع) از نواب اربعه یعنی ثقه ی جلیل القدر عثمان بن سعید عمری ، پس از حدود پنجاه سال نیابت ، حضرت بدرود حیات گفت، و حسین بن روح نوبختی به عنوان نائب سوم امام زمان(عج) عهده دار وساطت بین شیعیان و حضرت گردید. علی بن بابویه قمی که پیشوای علمای قم بود، وارد بغداد شد. چون تا آن زمان صاحب فرزندی نشده بود و از این نظر رنج می برد، لذا فرصت را غنیمت شمرد و طی نامه ای که به حسین بن روح تسلیم نمود از او خواست تا هنگام تشرف به حضور امام زمان (عج ) به آن وجود مقدس تقدیم دارد.

وی در آن نامه اشتیاق خود را به داشتن پسری ابراز داشته و از حضرت خواسته بود برای او دعا کند تا خداوند پسری به او روزی نماید. جواب امام زمان علیه السلام هم به او رسید که برای تو دعا کردم و به زودی خداوند پسری، و به روایتی، پسرانی فقیه و پاک سرشت به تو روزی خواهد کرد...

دورنمائی از شخصیت او

پدر شیخ صدوق، علی بن بابویه قمی سرآمد علماء ، فقهاء و محدثین قم بود، و به نقل ابن ندیم دویست جلد کتاب تالیف کرده است. خاندان بابویه قمی از خاندانهای علمی قم، و از قداست و عفاف و منش والائی برخوردار بوده اند.

محمد بن بابویه در چنین خانواده ای و از چنان پدری در شهر مذهبی قم متولد گشت. قم در آن روزگار مرکز علماء ، فقهاء و محدثین شیعه بوده و هنوز مقام و موقعیت علمی و مذهبی خود را در دنیای شیعه حفظ کرده است.

محمد بن بابویه به روزگار جوانی پس از فراگرفتن علوم مقدماتی، علم حدیث و فقه بر اساس حدیث را از مفاخر فقهاء و محدثین قم همچون پدرش علی بن بابویه، محمد بن حسن بن ولید پیشوای فقهای قم و دیگران آموخت، آنگاه چون در روزگار سلاطین شیعی آل بویه به سر می برده ، و آنها بر قسمت اعظم دنیای اسلام تسلط داشتند، به منظور دیدار مشایخ دیگر در سایر نقاط شیعه نشین، و سیر وسیاحت در ممالک اسلامی، از ری تا بلخ و بخارا و از آنجا تا بغداد ، کوفه ، مکه ، مدینه ، مناطق میان راه و مراکز دیگر علمی شیعه وسنی و استفاده از علما و دانشمندان مذاهب اسلامی از شیعه ی امامی ، زیدی و سنی و ...، و عرضه احادیث اهل بیت عصمت و طهارت و مکتب فقه و حدیث شیعه که شناخت واقعی اسلام راستین بود، به مسافرت طولانی همت گماشت.

وی در سال 347 ه در ری از ابوالحسن محمد بن احمد بن علی اسدی معروف به ابن جراده بردعی حدیث شنیده، و در سال 352 به نیشابوررفته و از جمعی ازعلمای آنجا استفاده نمود.

در همان سال به مشهد مقدس رفته و به زیارت حضرت امام رضا علیه السلام نائل آمد. از مشهد به مرو رفته و در آنجا از جمعی ازعلما به اخذ حدیث توفیق یافت.

سپس در همان سال یعنی 352 وارد بغداد شده و از جمعی از مشایخ آنجا استماع حدیث نمود.این عالم کوشا در سال 354 به کوفه وپس از آن به مکه رفت واز محضر علمای آن دیارکسب فیض نمود.

روز جهانی ماما

پنجم ماه مي مصادف با 15 ارديبهشت، روز جهاني ماما نامگذاري شده است. براي اولين بار در سال 1980 اين روز به عنوان روز جهاني ماما پيشنهاد و سپس از سال 1992 به صورت رسمي اعلام شد.

هدف از بزرگداشت روزجهاني ماما افزايش آگاهي و تبادل اطلاعات مابين ايشان در راستاي سلامتي مادر و نوزاد است.

در دنيا روزانه 1600 زن در اثر عوارض بارداري و زايمان جان خود را از دست مي دهند و بيش از 99 درصد اين مرگها در کشورهاي در حال توسعه اتفاق مي افتد، بيشترين علت مرگ مادران (حدود 60 تا 80 درصد) به علت خونريزي، زايمان سخت، فشارخون بالا، عفونت و عوارض سقطهاي غير بهداشتي است و بسياري از اين مرگها قابل پيشگيري است. با مرگ مادر، خانواده عضو اصلي خود را براي مديريت و مراقبت کودکان از دست مي دهد و سرانجام بقا و آموزش کودکان نامعلوم مي شود. لذا پيشگيري از مرگ مادران يکي از اهداف مهم کشورها است. با برنامه ريزي دقيق و انجام مراقبت هاي لازم در اين دوران مي توان به اين هدف دست يافت و ماما به عنوان عضو اصلي در مراقبت از مادر نقش مهمي در اين خصوص ايفا مي کند.

بر اساس استانداردهاي بين المللي، بايد براساس هر 1000 تولد 30 تا 50 ماما در سيستم وجود داشته باشد. با وجود اين که در کشور با خيل عظيم ماماهاي بيکار مواجه هستيم اما به ازاي هر 1000 تولد تنها 12 ماما وجود دارد که اين مساله نشان مي دهد هنوز از خيل عظيم نيروهاي جوان بااستعداد به دليل شناخت نداشتن از جايگاه واقعي آن استفاده بهينه نشده است.

مامايي در ايران

قدمت رشته مامايي در ايران به شکل آموزش عالي پس از تحصيلات دبيرستان، به 80 سال قبل برمي گردد. اولين آموزشگاه مامايي به نام مدرسه قابلگي با 10 نفر شاگرد در سال 1298 در بيمارستان بانوان (زنان سابق) شهر تهران تاسيس شد. پس از گذشت 10 سال، اولين آموزشگاه عالي مامايي در سال 1308 و با اعطاي مدرک معادل ليسانس به عنوان يکي از شعب مدرسه طب آغاز به کار کرد. در سال 1313 دانشگاه تهران تاسيس شد و سپس دانشکده پزشکي آن نيز افتتاح شد. لذا چند سال بعد در سال 1319 بيمارستان زنان به دانشکده پزشکي ملحق شد. از اين آموزشگاه تا سال 1331 جمعا 462 نفر فارغ التحصيل شدند. از سال 1335 تا 1358 برنامه آموزشي آموزشگاه به برنامه 1.5 ساله پرستاري و مامايي براي ليسانسيه هاي پرستاري تغيير يافت.

پس از آن در پي 3 سال تعطيلي انقلاب فرهنگي از آغاز سال 1362 با نام «مدرسه عالي مامايي» شروع به کار کرد و مجددا از ورودي ديپلم به تربيت کاردان و کارشناس مامايي اختصاص يافت. در سال 1365 پس از انتقال آموزش گروههاي پزشکي از آموزش عالي به وزارت بهداشت، دانشکده هاي پرستاري و مامايي تاسيس شد که در بهمن 1368 مصوب شد و هم اکنون در تربيت دانشجويان کارشناسي و کارشناسي ارشد مامايي ارائه خدمت مي کنند

به مخاطره افتادن استقلال حرفه مامايي از مهمترين مشکلات کنوني جامعه مامايي در ايران است و اين در حالي است که بنابر تعاريف سازمان بهداشت جهاني و دستورالعمل هاي وزارت بهداشت، رشته مامايي کاملا مستقل تعريف شده است و مي تواند بدون نياز به سرپرست وظايف خود را انجام دهد. اموري که در حيطه کاري ماماها قرار دارد شامل تمامي مراقبت هاي عادي دوران بارداري، مشاوره هاي دوران بلوغ، تشخيص و درمان بيماري هاي شايع دستگاه تناسلي و مشکلات دوران پيري مي شود.

دومين مشکل اين صنف، عدم عقد قرارداد دفاتر خصوصي ، اداري و سازمان هاي بيمه با آنهاست. در تمام دنيا خدمت دهنده تحت پوشش بيمه قرار مي گيرد؛ چه خدمت ازسوي پزشک انجام شود و چه ماما، ولي در کشور ما اينگونه نيست. عدم عقد قرارداد سازمان هاي بيمه گر و پذيرش سونوگرافي در دفترچه بيمه ازسوي ماماهاي کشور موجب مي شود بيماران نتوانند از بيمه خدمات درماني و تامين اجتماعي استفاده کنند. قرارداد نداشتن بيمه ها با ماما موجب مي شود ميل خانواده ها که ترجيح مي دهند براي کوچکترين مشکلي به پزشک متخصص مراجعه کنند، تشديد شود.

اين موضوع هم از نظر اقتصادي پرهزينه و هم وقت متخصصان را به امور ساده تري که از عهده ماما هم براحتي بر مي آيد اختصاص مي دهد. حتي براي سازمان هاي بيمه گر نيز هزينه هاي بيشتري به وجود مي آورد. با توجه به شيفتهاي شب طولاني و محيط کاري استرس زا مامايي بايد جزو مشاغل سخت و زيان آور شناخته شود؛ در حالي که هنوز از مزاياي اين قانون برخوردار نشده است. اين نيز جزو مشکلات اين شغل است.